Zo vlak van te voren had ik eigenlijk helemaal geen zin meer in de Vierdaagse; ik was liever naar een Grieks eiland afgereisd… In die zin snapte ik ook niks van alle tags met “zin in” of iets dergelijks op Facebook of Instagram van medewandelaars. Maar ja… did not start was geen echte optie!
Zondag’s ben ik mijn startbewijs gaan regelen in Nijmegen. Kon ik gelijk kijken hoe de Wedren er uit zag en waar we onze fietsen konden stallen, beetje sfeer proeven etc.
Maandag met een volgeladen auto naar ons hotel in Nijmegen gereden. Hotelkamer was beetje klein (en voor dat geld hadden we riant in Griekenland gezeten) en het hotel zelf lag wat bizar tussen twee drukke doorgaande wegen in. Maar ach, toen we eenmaal geïnstalleerd waren was het eigenlijk ook wel weer prima. We zijn er overigens de hele week hartstikke goed verzorgd.
Dinsdag ging de wekker om 3.30 uur; de eerste dag gelijk de vroege start. Geweldig, het uitzwaaien door alle (dronken) studenten. Een paar uur later de eerste doorkomst in grote plaats (Elst) was echt bizar: als je dat nooit eerder hebt meegemaakt: wat een feest! Dit bleef de hele week zo, en het is zo fantastisch, al die versierde straten, al die aanmoedigingen, alle muziek, alle mensen met komkommer, spekjes Tucs of wat dan ook, alle kinderen die high five geven, alle bejaarden van het dorp aan de stoep geparkeerd. Gewoon super gaaf.
Het lopen, of eigenlijk het doorlopen (je eigen tempo houden) is mij ook erg meegevallen. Al waren er wel eens opstoppingen op drukke stukken. Afijn, de eerste dag, Blauwe dinsdag, goed uitgelopen.
Roze woensdag. Dag waarop relatief de meeste mensen uitvallen. De eerste 20 km liep ik als een zonnetje, meezingend met alle muziek en/of zingende militairen. Rond de 35 km voor het eerst toch pijn onder de voeten. Bizar eigenlijk hoe snel of kort 5 km is aan het begin van een wandeltocht, maar hoe lang diezelfde afstand duurt als je er beetje doorheen zit. Van de binnenkomst in Nijmegen (een groot roze feest) heb ik daarom wat minder genoten dan ik eigenlijk had “moeten” doen. Ik was blij dat ik er was!
Donderdag, Zevenheuvelendag. De zwaarste etappe wordt gezegd. Ai, en hier had ik het halverwege ook zwaar. Want zelfs zonder blaren of blessures gaan je voeten echt zeer doen. Maar je moet/wil door, dus afzien, verstand op nul en gaan. Vanaf Groesbeek, (zo’n 11 km voor het einde) is Willem met mij meelopen naar de finish. Gezellig en fijn! Echt een oppepper, iemand die je letterlijk mee op sleeptouw neemt (en je rugzak draagt!)
Als je drie dagen gehaald hebt, ga je die 4e dag natuurlijk ook door. Zeer doet het wel, en er waren deze dag veel lange saaie (drukke) stukken. Op ongeveer 10 km voor het einde had ik zo genoeg van alle Snollebolleke muziek, alle mensen, alle aangeboden tomaat en komkommer, pffft. Even rust genomen en tot mezelf gekomen. Nog een stukkie te gaan, Via Gladiola al bijna inzicht! Jemig wat waren er veel toeschouwers en hoe bijzonder voelde ik me. Gelukkig hadden zowel Willem als Ellen mij allebei in het vizier dus met dikke bossen gladiolen over de finish. GEHAALD!
I DID IT!!
WOW!!!
Daarna genoten van het feest op de Wedren en later van mijn eerste wijntje sinds een hele week.
Het was een bijzondere ervaring de Nijmeegse vierdaagse en ik had het niet willen missen. Het was pijnlijk en mooi tegelijk. Tof om te trainen voor een doel, de moed om alle trainingen in te plannen in mijn drukke bestaan. Heel tof om je zelf een beetje over je grenzen te duwen, er door heen te zitten en dan toch nog weer stukje verder kunnen. Onvergetelijke ervaring! Dankbaar voor mijn gezonde lijf en sterke mind.
Ik ben ook dankbaar voor de dagelijkse aanmoedigingen, 4 dagen steeds weer opnieuw!, van een vast groepje lieverds, het helpt zo om, als je er doorheen zit, even wat opbeurende appjes te kunnen lezen! Ik heb jullie hopelijk voldoende laten weten hoe fijn en leuk ik dat vond.
En het allerfijnst: de steun en support van Lief. Hij gelooft in mij!
Anne Marie Blogt 
👍🏼
LikeLike